Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy Nr 1
05-402 Otwock, ul. Majowa 17/19
Tel.(22)779-20-89 Fax. (22)779-32-41
Gazetka Szkolna
UKS Sportowa Majowa
UKS SPORTOWA MAJOWA funkcjonuje przy SOSW w Otwocku od 2017 roku.
Organizuje i wspiera działalność sportowo-rekreacyjną jego wychowanków.
Wdraża dzieci i młodzież do aktywnego uczestnictwa w szeroko rozumianej kulturze fizycznej.
Uczniowski Klub Sportowy
"SPORTOWA MAJOWA"
ul. Majowa 17/19
05-402 Otwock
NIP 5322075549 REGON 369000623
Jeżeli chcesz wesprzeć naszą działalność, wpłać darowiznę na konto:
39 1600 1462 1816 9524 1000 0001
Liczymy również na Twoje 1,5%.
KRS: 0000 215 720
SPORTOWA MAJOWA
Dziękujemy.
Terapia metodą Tomatisa
Co to jest terapia Tomatisa?
Terapia Tomatisa opiera się na założeniu, że o ile sama zdolność słyszenia ma charakter bierny, słuchanie to czynność, która wymaga zaangażowania świadomości i woli. Z tego względu nawet osoba obdarzona perfekcyjnym słuchem może mieć problem z przetwarzaniem zasłyszanych dźwięków czy informacji. Usprawnienie uwagi słuchowej metodą Tomatisa ma zwiększyć percepcję bodźców i zdolność ich przetwarzania.
Narzędziem terapii metodą Tomatisa jest urządzenie, które w czasie specyficznych „seansów dźwiękowych” (słuchania dźwięków o różnych częstotliwościach, od muzyki Mozarta po ludzką mowę) stymuluje mięśnie ucha środkowego i ośrodki słuchowe w mózgu. Zwiększa to zdolność analizy dźwięku i jej precyzję, a pośrednio przyczynia się do aktywizacji całego organizmu, przede wszystkim układu nerwowego.
Jak wygląda terapia metoda Tomatisa?
Dokładny przebieg terapii Tomatisa uzależniony jest od zgłoszonego problemu. Seanse słuchowe odbywają się w specjalnych słuchawkach, które przesyłają impulsy zarówno drogą powietrzną (czyli przez ucho), jak i drogą przewodnictwa kostnego. Odsłuchiwany materiał składa się z sekwencji dźwięków o różnych częstotliwościach, dobranych odpowiednio do indywidualnych potrzeb pacjenta.
Terapia metodą Tomatisa może obejmować także seanse aktywne, które polegają na głośnym czytaniu lub powtarzaniu określonych dźwięków. To pozwala z jednej strony na trenowanie dykcji i pracę nad emisją głosu, a z drugiej – podobnie jak ćwiczenia słuchowe – stymuluje układ nerwowy, poprawia umiejętności komunikacyjne, poznawcze, zwiększa kreatywność. Konsekwencją takich ćwiczeń jest także wzrost pewności siebie i samooceny.
To, ile trwa terapia metodą Tomatisa, zależy od wielu czynników – wieku pacjenta, trudności, z którymi się zmaga, zdolności koncentracji na zajęciach. Poszczególne seanse trwają 60–120 minut. Odbywają się one w kilku cyklach, z których każdy obejmuje 15 sesji. Terapeuta proponuje zazwyczaj 3–4 takie cykle.
Hipoterapia
Hipoterapia to metoda rehabilitacji psychoruchowej, która odbywa się przy udziale koni. Ma zastosowanie w każdym wieku, jednak wykorzystywana jest szczególnie w rehabilitacji dzieci i młodzieży. Dla najmłodszych, kontakt z koniem jest często niezastąpionym źródłem pomocy, dlatego warto poznać możliwości i korzyści płynące z obcowania z tymi zwierzętami. Dzięki hipoterapii pacjentom może być łatwiej pokonywać lęki, budować więzi, wyrażać swoje emocje i komunikować się ze światem. Rehabilitacja poprzez hipoterapię pomaga nie tylko dzieciom zmagającym się z autyzmem, zespołem Downa czy porażeniem mózgowym, ale także z nieprawidłowym wzorcem chodu czy po amputacjach.
W jaki sposób przeprowadzana jest hipoterapia? 
Hipoterapia przeprowadzana jest najczęściej w okresie wiosenno - letnim, ze względu na utrzymanie komfortu cieplnego małych pacjentów oraz możliwość korzystania z zewnętrznych wybiegów dla koni podczas przeprowadzania terapii. Poza pacjentem i zwierzęciem, w sesji terapeutycznej uczestniczą zazwyczaj dwie osoby - jedna z nich prowadzi konia i dba o zachowanie bezpieczeństwa (jest to szczególnie istotne, gdy na wybiegu obecni są inni jeźdźcy), natomiast druga odpowiada za przeprowadzanie ćwiczeń terapeutycznych z pacjentem. Cała sesja trwa zazwyczaj około pół godziny i zaczyna się od zapoznania pacjenta z koniem z ziemi - jest to etap powstawania więzi emocjonalnej i pokonywania lęków. Mali pacjenci uczestniczą wtedy w czesaniu konia, głaszczą go i ogólnie oswajają się z obecnością dużego zwierzęcia, w stosunku, do którego nierzadko na początku bywają nieufni. Po wstępnym zapoznaniu, dziecko sadzane jest na konia. Oporządzenie zwierzęcia to tzw. czaprak (podkładka, na której siada jeździec) oraz specjalny pas do hipoterapii. Dzięki takiemu doborowi sprzętu, pacjent ma bezpośredni kontakt z ciałem konia, dzięki czemu może lepiej wyczuć jego ruchy, co sprzyja procesowi rehabilitacji. Podczas jazdy, terapeuta prosi o wykonywanie różnych ćwiczeń - dotykanie konia w konkretnych miejscach podczas jego ruchu i przyjmowanie określonych pozycji ciała przez pacjenta. Czasem do pasa przypięte są różne zabawki, które pomagają w przeprowadzaniu terapii. Gdy dziecko nie jest w stanie samodzielnie utrzymać siedzącej pozycji ciała (np. ze względu na chorobą podstawową) lub są za małe by samodzielnie siedzieć na zwierzęciu, również istnieje możliwość przeprowadzenia zajęć. W takim przypadku terapeuta siada na konia razem z pacjentem, stanowiąc dla niego podparcie i asekurację od tyłu.
Dla kogo przeznaczona jest hipoterapia?
Hipoterapia zalecana jest dla wielu grup pacjentów, wśród których możemy szczególnie wyróżnić:
1. Dzieci chore na autyzm - w związku z tym, że spektrum zaburzeń autyzmu charakteryzuje stereotypia zachowań, dzieci z tym zaburzeniem potrafią odnaleźć wspólny język z końmi, które w pewien sposób wykazują wiele podobieństw w sposobie reagowania na bodźce. Dzięki otworzeniu takiego kanału porozumiewania się, mali pacjenci często wychodzą ze świata własnych przeżyć i zaczynają czynić postępy w kwestii komunikacji i wyrażania własnych uczuć.
2. Pacjenci o nieprawidłowym wzorcu chodzenia - jazda na koniu może pomóc również dzieciom samodzielnie chodzącym, jednak o nieprawidłowym sposobie poruszania się. Przyjęcie odpowiedniej postawy podczas siedzenia na koniu, wymaga zaangażowania głębokich mięśni brzucha oraz mięśni przykręgosłupowych, które są mobilizowane w sposób automatyczny przez pacjenta. Ten sam mechanizm jest wykorzystywany w przypadku dzieci niechodzących.
Hipoterapia może być ponadto pomocna w przypadku dzieci z zespołem Downa, ze stwardnieniem rozsianym, z neuropatią, z porażeniem mózgowym, ze skoliozą, po amputacjach, z niepełnosprawnością intelektualną dowolnego stopnia i wielu innych. Przeciwwskazania do hipoterapii obejmują: uczulenie na końską sierść, znaczną nadwagę, zwichnięcia w stawach biodrowych, jałową martwicę głowy kości udowej, osteogenesis imperfecta, niestabilność kręgów szyjnych, ostre choroby infekcyjne i tym podobne.
Źródło: Enel Zdrowie - portal o zdrowiu, medycynie i zdrowym stylu życia - enel.pl
Hortiterapia
Czym jest hortiterapia?
H
ortiterapia (hortikuloterapia, terapia ogrodnicza) to rodzaj rehabilitacji, która wykorzystuje kontakt z przyrodą w celach leczniczych. Można wyróżnić bierną i czynną terapię. Pierwsza skupia się na doznaniach sensorycznych, poprzez obserwowanie roślinności, docenianie aromatu ziół i kwiatów oraz wsłuchiwanie się w dźwięki natury.
Hortiterapia czynna to bezpośredni kontakt z roślinami, dotykanie ich oraz samodzielne zajmowanie się ogrodem (sianie, sadzenie, pielenie, podlewanie, nawożenie). Terapia ogrodnicza jest wskazana w stanach obniżonego nastroju, depresji czy lęku.
Hortiterapia bierna opiera się na obserwacji natury za pomocą wszystkich zmysłów - wzrodku, dotyku, węchu, słuchu i smaku. Ta forma rehabilitacji odbywa się w specjalnych ogrodach terapeutycznych. Kontakt z przyrodą w takich miejscach jest ułatwiony także dla osób niepełnosprawnych, na przykład dla pacjentów na wózkach inwalidzkich. Uczestnicy hortiterapii mogą spacerować lub przesiadywać w miejscach, otoczonych roślinnością.
Na czym polega hortiterapia? 
Hortiterapia umożliwia poprawę kondyncji psychicznej człowieka, można w niej brać udział czynnie lub biernie. Czynna terapia ogrodnicza to typowe prace ogrodowe, takie jak:
sadzenie, pikowanie, podlewanie, podcinanie, rozmnażanie roślin, wysiewanie kwiatów, owoców i warzyw, koszenie trawników, zbieranie warzyw i owoców, projektowanie ogrodu czy szklarni, planowanie pracy w ogrodzie.
Dla kogo przeznaczona jest hortiterapia? 
Terapia ogrodnicza jest polecana dla osób, które zmagają się z chorobami, takimi jak:depresja, autyzm, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, zespół nadpoudliwości psychoruchowej z brakiem koncentracji uwagi, alkoholizm, narkomania, niedosłuch, duża wada wzroku, otyłość, choroby przewlekłe, podeszły wiek.
Żródło: https://portal.abczdrowie.pl/
Alpakoterapia
Alpakoterapia – zasady i efekty terapii z alpakami
Alpakoterapia to terapia z udziałem zwierząt, a dokładniej, jak sama nazwa wskazuje, alpak. Popularność alpakoterapii z każdym rokiem jest coraz większa. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ niesie za sobą mnóstwo korzyści, a w dodatku jest bardzo przyjemna. Co takiego mają w sobie alpaki, że ludzie tak chętnie chcą przebywać w ich towarzystwie? Komu zalecana jest alpakoterapia i z jakich względów? Odpowiadamy!
Alpakoterapia – czym jest? 
Alpakoterapia to jedna z dziedzin zooterapii, czyli jest niczym innym, jak leczeniem z udziałem alpak i działa podobnie jak dogoterapia (terapia z psami) czy felinoterapia (terapia z kotami). Alpaki są uroczymi zwierzętami, które wzbudzają powszechną sympatię i działają na człowieka uspokajająco. W zajęciach z alpaką lub alpakami oprócz pacjenta udział bierze także specjalista z zakresu alpakoterapii, który nimi kieruje i zarazem sprawuje opiekę.
Na czym polega alpakoterapia?
W praktyce alpakoterapia sprowadza się przede wszystkim do spędzania czasu w towarzystwie alpak na świeżym powietrzu i otwartej przestrzeni. Terapia zawsze dostosowywana jest do indywidualnych potrzeb pacjenta. W trakcie zajęć można karmić alpaki, głaskać je i przytulać, spacerować z nimi albo po prostu przebywać w ich otoczeniu. W czasie sesji terapeutycznej mogą też pojawić się elementy zabawy z alpakami lub ich pielęgnacji.
Wskazania do stosowania alpakoterapii 
Alpakoterapia nastawiona jest na oddziaływanie na strefę psychiczną, przez co znajduje zastosowanie głównie w przypadku dzieci z zaburzeniami rozwoju i z problemami o podłożu emocjonalnym oraz dorosłych zmagających się z trudnościami życiowymi, problemami natury społecznej, ale także osoby, które przeszły załamanie nerwowe lub są nieustannie narażone na silny stres.
Ze względu na korzyści, jakie niesie alpakoterapia, zaleca się ją na takie dolegliwości jak:
autyzm, zespół Aspergera, zespół Downa, nadpobudliwość psychoruchowa (ADHD), niepełnosprawność ruchowa, niepełnosprawność intelektualna, mózgowe porażenie dziecięce, kontuzje i urazy, zaburzenia nerwicowe lub lękowe, depresja, problemy emocjonalne, zaburzenia zachowania, trudności w pracy lub nauce.
Pamiętajmy, że z alpakoterapii mogą również korzystać wszyscy ci, którzy zwyczajnie mają na to ochotę.
Alpakoterapia – korzyści
Alpakoterapia jest skierowana przede wszystkim na poprawę stanu psychicznego pacjenta. Głaskanie i przytulanie alpak, a nawet już samo patrzenie na nie przyczynia się do zwiększenia wydzielania endorfin, czyli hormonów szczęścia. Dzięki temu sesja terapeutyczna z udziałem alpak poprawia nastrój, wycisza, uspokaja i relaksuje.
Zajęcia z alpakami stymulują układ nerwowy, pomagają w pokonywaniu lęków i przełamywaniu barier psychicznych, a także podnoszą samoocenę i pomagają w budowaniu pewności siebie. Efekty alpakoterapii można zobaczyć już po kilku sesjach.
Źródło: https://lecznaturalnie.pl/